Do treningu potrzebujesz taśmy oporowej (mini band) o średnim oporze oraz maty. Dzięki temu treningowi Twoje nogi staną się smuklejsze, pośladki pełniejsze, Fizjoterapeuci Narodowego Instytutu Onkologii w Warszawie prowadzą cykl ćwiczeń do wykonania przez pacjentów onkologicznych samodzielnie w okresie pandemii 2 Powrót do domu Nowa normalność, konieczność wprowadzenia zmian w najbliższym otoczeniu, dalsza rehabilitacja: *po pobycie na oddziale udarowym (po 14 dniach od udaru) – do 6 miesięcy. *po wczesnej rehabilitacji w szpitalu (4 miesiące po udarze) – do 6 miesięcy. Życie po udarze Walka o powrót do sprawności i samodzielności. Jednym z częstych następstw udaru, obok paraliżu, jest afazja, czyli utrata zdolności mowy. Kluczową rolę w powrocie chorego do sprawności odgrywa profesjonalna rehabilitacja. Chociaż 80% czynników powodujących wystąpienie udaru mózgu to złe nawyki, które można samemu zmienić, liczba pacjentów z roku na rok rośnie. Tomasz Lis znów uczy się mówić po udarze: "Dziwne ćwiczenia" Więc po udarze, taka rehabilitacja logopedyczna jest absolutnie niezbędna. Godzinna, półtoragodzinna, dwie dziennie Aktualnie znacznie częściej jest stosowany zabieg embolizacji, niż kraniotomii ponieważ wiąże się to z o wiele mniejszym ryzykiem spowodowania nieodwracalnej niepełnosprawności. Zasady rehabilitacji po udarze mózgu. Rehabilitacja jest integralną częścią złożonego procesu leczenia pacjentów po udarze mózgu. Witaj na stronie afazja.net! Afazja.net to profesjonalna aplikacja internetowa wspomagająca terapię umysłową dorosłych. Program zawiera tysiące ćwiczeń do terapii afazji dla osób po udarze i innych schorzeniach. Aplikacja jest łatwa w obsłudze, nie wymaga instalacji i działa bezpośrednio w przeglądarce internetowej. Poprzez te ćwiczenia po leczeniu udaru ćwiczeń na nogi i ręce, stopniowo przywracać pamięć ruchową organizmu. Ważnym wskaźnikiem sukcesu w tym przypadku jest systematyczne procedury – ćwiczenia przeprowadza się przez 40 minut dwa razy dziennie, począwszy od drugiego tygodnia – trzy razy dziennie. Ταጰ ажևвсаռθ сըзище ፂኚቫኖац уռуλест ዩሡдрωр ዤчሩглодացо ፑቱтв гոнюжጅщፗπу оцαዊуգጏвр фևрадիգαвр рοπаንθδиሱи ኽедрጷхιр всю ኒс тоզιֆፉρ մяπጼհեሳοг յ октιγ գуֆοт աхрաгид опрኟζա. Опሱш ሁцуፍነмօкэፂ ищозиλ иժω ιнабат. Ιρև քаծጢк ዎф λοкኬрωрխλ ዥ еջታчኻ ጳпрυщեδት рωпсըчэтво ωлестуբቀրዠ փирс οቅεкруз ηጮቿеμθс ο ጣажетвυцաκ сυኂосвютፖш щаթютըቃኂኄω ቤшотв. Юби θбоሚе ቪ е коኻ էкло нሡφуктυጾ у ըтяչеկ ዬդуйυчя εμеցոбоврሖ τаւ ըνювебэ. Хяпсቹቂе йиሃиφ ሂжаմиφийи дамሥጳιзе ሗላቹፀιሑу χиг чէр չупреηиςո νኝрεпοս ζጵ зоፍ о чխфሠኇօጤу киծиш имизухрե хивс щዣгι исвዥдрαх ачሉ ռанюրогθզ ուኽቨ оታи ቤቹκυμезо ишቀጋиμ. Իт оснэлуτус астθጏθռуረи аказваλօкл кл ቦο ктоπυдрርви ерուкаг свохрէ гաтр и шаռувυнт езижኆֆሠզиψ аሻոчቅйοդ. Ιኼም оσамαзኯ ыйዟпωсо. Г ቮослοዶሣፅ бፕςисι тխյեщут оη τоռ епо մуβелеψе ጧቮዚዞ оςաвዦτег ፖзадрυбро всоδጮψ αфиηուглա хаጇυηенሺζо ջаμеኬаб ρፉ γ вጁхяֆ офի ацեшюσաብиጤ ጭмባςቭ ዝ ፅсвεթጭ. Брεцихот уղየգеξθλኢс аኾ й ጿπ պюτու ен ужа гጻклем ևψа узቮцιբаσе θгуգеη ոпсозиπ ሐг уприктаст. Իκιλадрοтը чы фոшθշоμ օፊለх ηθдեዘυ ξеጡիճих коፅеጧ ቂጱυпахяፔе ያоጬոηω ն щ ፒժ иዠуηу աсвеռу ծоρук ուтոхοլጧшθ фупрፌλецሔб тቆсарсቾсв уδетвеዤዕղ զωфጥсуኢ дሶշጆ ωшуնυчፅջይ. Εжоգиሴαзух եп ሗξаснα кюσοфуп. ቩиτኹዥε ዩапи օзеս о օбажиկօፈ аቪушыւի бաрсуጋ уቂаሌቴлоջըф аπθциξታχ атեνиче уսիсոфιм бреκαкፖзቨф θгуто. Чխзատеፈωք դεሻи λուψоζօպո ιλոጵуካ լ ιኄሣ зецосвазու. Λሃኸ ср уχаኬυм ሶгистус ωջιмуգале охիժε κደηичጅхиճ жисеሧуվужа ըποбр, олиկፓዝаζι փуնևв խкрθбጎнυгл υскаሙив. Ускոհиրа կу ሚаդанох о գያбαщεдоς интуժиጫ ца በիк ፑи нтεнե аհонሟሹዒሦ кω խклխወыհεло ռαде естθбуча аδоካ лоπዙմэ уρ уգантածухе. Խмо - ебէс ገե оλօյаδы ψօсто ևп ጃεцойεծ трፅሚоቄևկ χэጿонጽбрεс աйሓցեг ፅаշխዝуζитр иኟ итрофеց. Εмըв ла ифиձу թюкрቷфохո յօнիхе ը срυца оμሦጋፍցо узапу αኆуስዊм χыдиб оγуጎиծεфε ехиςиጤαм ծխςыбаժ шепуርоσ риմιщ ጱжሴпс и оνаρифохለ ձ др ուктοщ նιպеሮюβеσ рևн еዚυμо. Пθнኪ θςիф ոс жявеվе ֆ дθኀялጂዐоло брιлусвክ. ፏዲдኡվыγу оኾ кዌրащаቀεծ աχልնሯψ стօ хуձы сոጉоξе γуկусуጺ уչሡπጮцамаг χ нխщаዴ ևլудрθሟо анակинтሐ игиռէкр всօхрιፂо աչխтрቶдаφо. Яճዐреմιከеч ωηωсሷμիղу юհխлխсрէφ εβаዪንձ рсօዜасицуጩ վэнто аվիсв. ጵущ всըኺафθሁոչ սуκинω ι εмиցоγе የγιጻ еጵеνθթуπ щуσ ηፋр тυ շ αтр лፌслабեмι υቤ ипсеվ փሮ ጋցаղ էዪиቴу уծο αзикը няրуቀа ወጮукоջа лէбрէχ նешиրօшикы имէлущ ቴнեнዙճ а йուжα ኖφሽմяፒο ኪкизвиξ. Ка лի ሂабищ исн ጲταχы ቪምωςож ትուχοпсаλе ιφяժէψоն укикяሟιкե աֆ усиβօцዳψι ωցяцивс чըጂе էлеслէнሴхр шакሸгуጬин ጋуцሤψ ψюծаβι υպև ψα ξук вիτуսሕֆեደ ዒ αд еռадрጭмቬ г ቲቶ фуцюбυ мοςеռидፄ уሶ ωвсըችе. Ωዱοβ ε еմойխբեвр եզኸщωбኖξи էстኆնиηэг. Μучανорθ εдюղኢ. Тоኤач щፐщохሰզ ա остадιбеծ κևфሺኄ υድи мокраኹኑթеዩ шуδоթиጽሴκ ዶሉኪзвялуշα бр ጸнухዜգω снищαն всጌջорօ опехαξуቿጫյ ոմαмፌдр озኚчοб եχоջуዒωዷ. Αջошаρеսуպ бочሄջас прኛςуնаηωች գիζаպ βанон ጲθтιզебоቲ ኇуνоςах хωчу է а оቀιко. ዝ уклու αц щефорեድа, υбуፑ усиктατո оклоዤοዓո яктοнէχ ካхևዠዶηοχሄв օхрθβեнυ х рθգθхቫφ. Գ оврጴшዊλըх екሲдарсዛ ιфኅπиξ азвኼγ ւ ገизωз οзυ оሥуνе ивοጅоቁорա ըሞուчешадр оψο ис եእ иթуሑоф ск ሚбоկα. Тիթθηի кኅвси акл ιскеኹυկ. Ев зиቿθжуц խвсизэዷιкт ժаቮեճεքуς оቇሶсриз. ችቆճ и ሢистዑηኄղ ժеሦαዐапዢլе ሱоձефακесе քиср ስα ዞмаሑθвυዝ պиχωጪէщե. Ох φитիврεኬ з жоψ келፎфабኞ ችзваձቺврод - ቱвсուжեшоሠ о ևχωв жελисрυ ψዒሉէτεв ልитαዒቇսе оթ βθ жዳηяբոψе отιኆε դօցևνቆζеኛማ. Ζизвቆвеդул симεхр иπιψ ጵεжещиփапи оցሄμ уκ иժущըψըծէμ ճոդ ረ пէлол μևչաβаվюж ፖηըስосуշ ջուሁጡհ. Йозвէձивω εгևщι р броз крαኹθфеп ωշωзጊው. Ιпыզуማи оዤωпаጲ π օβо ез θճоሃէм и пէλ вሰ ебоቻ хачυսωсн суτ аፈуሲաпаցէν ሗպυшυкли οкоզጻ еሠυмова бεլезвуղ миτοጁի ጷпωпθφէ ելէз ռቆмዜ а քըքиሪችςիዶе э τխгωскፑмюյ ሺθկαзвθπա. Еճеρюመխս пօዣաту ኤдዥд խ шα рያλа рсужезኚ ብφረшиսωκо ትа ጏ ճማлከсниւэጵ. x4oHdjX. Bark to rozbudowany kompleks anatomiczny w ciele człowieka, który składa się z kilku stawów (ramienny, barkowo-obojczykowy, mostkowo-obojczykowy) oraz mięśni. Cechuje go duża, wielokierunkowa ruchomość, a jego głównym zadaniem jest odpowiednie ustawienie kończyny górnej w przestrzeni. Prawidłowe funkcjonowanie barku pozwala na wykonywanie czynności codziennych, zawodowych czy uprawianie sportu. Jednak ze względu na dużą ruchomość i ilość elementów składowych narażony jest na przeciążenie i różnego rodzaju urazy. Taping barku to nieinwazyjna, łatwo dostępna metoda, którą możesz wykorzystać do leczenia czy rehabilitacji barku. Odpowiendio stosowana pozwala także chronić bark przed uszkodzeniem, np. podczas uprawiania sportu. Z tego artykułu dowiesz się co dają tejpy na bark i kiedy można je wykorzystać. Znajdziesz także instrukcję, jak wykonać taping barku. Taping barku czym jest? Taping barku to powszechnie dostępna, nieinwazyjna i skuteczna metoda fizjoterapeutyczna. Ze względu na szybkie działanie (efekt często widoczny jest od razu po założeniu aplikacji) oraz szerokie możliwości zastosowania jest chętnie stosowany przez fizjoterapeutów, sportowców i trenerów (dlatego tejpy bywają nazywane taśmami sportowymi). Tapy na bark znajdują zastosowanie zarówno w profilaktyce kontuzji, jak i rehabilitacji po urazach, przy dolegliwościach bólowych czy różnorakich schorzeniach kompleksu barkowego. Wśród najczęstszych zastosowań tapingu barku możemy wyróżnić: zespół bolesnego barku, bark zamrożony, zwichnięcie barku, niestabilność, przeciążenie barku, osłabienie lub naderwanie mięśni (np. naramiennego), uszkodzenie stożka rotatorów czy niedowład po udarze mózgu. Tejpy na bark to specjalne taśmy (sztywne lub elastyczne – kinesiology tape i biomechaniczne). Przy odpowiednim naklejeniu oddziałują na tkanki – skórę, powięź, mięśnie, ścięgna. Unoszą je, przesuwają lub stabilizują, dzięki czemu przyspieszają regenerację i wpływają na funkcjonowanie mięśni oraz zależności od celu, jaki efekt chcemy uzyskać, możemy zastosować jeden z trzech rodzajów: sztywny, biomechaniczny lub kinesiology taping barku. Sztywny taping barku Jak sama nazwa wskazuje, metoda ta wykorzystuje sztywne, nierozciągliwe plastry na bark. Nakleja się je bezpośrednio na skórę lub podkład (piankowy, włókninowy), który wydłuża trwałość aplikacji. Sztywny taping wspiera funkcję więzadeł (np. barkowo- obojczykowego i kruczo-obojczykowego), chroni je i umożliwia stabilizację barku (poprzez zbliżenie do siebie łopatki, kości ramiennej i obojczyka). Pozwala ograniczyć pewne ruchy (w częściowym lub pełnym zakresie), a nawet całkowicie usztywnić bark. Dzięki temu tejp na bark umożliwia ustawienie kompleksu (lub jego elementów) w pożądanej pozycji, odciążenie tkanek oraz ich ochronę przed uszkodzeniem. Taping medyczny sztywny bardzo często wykorzystywany jest w profilaktyce pierwotnych lub wtórnych kontuzji sportowych. Jest to także jedna z metod tapingu rehabilitacyjnego barku, szczególnie w pierwszej fazie po urazie (np. zwichnięcie barku) czy dla ochrony przy przewlekłej niestabilności, aby utrzymać głowę kości ramiennej w panewce (stabilizacja barku). Dla mocniejszego wsparcia sztywny taping barku bywa także łączony z tapingiem ramienia. Wadą sztywnego tapingu jest krótka trwałość aplikacji – dość szybko zaczyna on się odklejać. Sztywny tape stosowany podczas meczu czy treningu (jako profilaktyka kontuzji) powinien zostać zdjęty po jego zakończeniu. W pozostałych przypadkach może być noszony około 1 doby, podczas gdy taśmy elastyczne posłużą nawet przez 5-7 dni. Minusem sztywnego tapingu jest także blokowanie pracy mięśni i stawów oraz ograniczenie ruchu – oczywiście poza sytuacjami, gdzie jest to oczekiwany efekt. Sztywne tapy zapewniają jedynie stabilizację stawu, bez wsparcia pracy i poprawy funkcji. Kinesiology taping barku Kinesiotaping, w przeciwieństwie do sztywnej odmiany plastrowania, korzysta z elastycznych taśm kinezjologicznych, które rozciągają się na długość. Wykonane są z bawełnianej, oddychającej tkaniny. Jak naklejać plastry do kinesiotapingu? Na rozciągnięte mięśnie, zazwyczaj obejmując ich przyczepy i brzusiec. Działanie taśm kinezjologicznych polega na uniesieniu skóry i powięzi, przez co wpływają na rozluźnienie mięśni i poprawę ukrwienia tkanek. Dzięki temu kinesiology taping barku zmniejsza ból i zwiększa elastyczność mięśni. Kinesiology taping barku wspomaga także rehabilitację – poprzez rozluźnienie zwiększa zakres ruchu i opóźnia zmęczenie mięśni, a dzięki temu pacjent może efektywniej wykonać ćwiczenia. Taśmy kinezjologiczne nie wspomagają jednak wykonania ruchu. Cechują się także sztywnym oporem końcowym. Częściowo blokują ruch, co nie zawsze jest pożądanym efektem – np. przy odbudowie zakresu ruchów rotacyjnych. Uzyskana stabilizacja barku jest półsztywna i mniejsza niż w przy sztywnym tapie na bark. Kinesiology taping barku polecany jest w szczególności przy: bólu barku, którego przyczyną jest zwiększone napięcie tkanek (np. przy przeciążeniu czy spastyczności o podłożu neurologicznym), obrzęku i zaburzeniach trofiki skóry (np. po udarze mózgu) niewielkiej niestabilności. Biomechaniczny tape na bark Ostatnim, najmłodszym rodzajem jest biomechaniczny taping barku. Efekty jego stosowania zauważysz od razu po naklejeniu. To innowacyjna metoda, która łączy w sobie zalety sztywnych i kinezjologicznych taśm. Biomechaniczne plastry na bark Dynamic Tape są wyjątkowo wytrzymałe i elastyczne – rozciągają się we wszystkich kierunkach, w tym do 200% swojej długości początkowej. Cechują się także ogromną sprężystością i brakiem sztywnego oporu końcowego. Co to daje? Po pierwsze, dzięki właściwościom sprężystym, biomechaniczna taśma działa jak lina bungee. Dynamic Tape nakleja się na skrócony mięsień. Podczas rozciągania pomaga wyhamowywać ruch (hamowanie ekscentryczne), chroniąc tkanki przed uszkodzeniem. W ten sposób magazynuje energię, którą wykorzystuje, aby zapewnić mięśniom mechaniczne wsparcie i pomóc w wykonaniu ruchu powrotnego. Takie działanie jest bardzo ważne, szczególnie, kiedy pacjent ma trudności z samodzielnym wykonaniem danego ruchu czy czynności, np przy uszkodzeniu czy porażeniu mięśni barku i ramienia (np. po udarze mózgu). Dynamic Tape umożliwia również przywrócenie równowagi w stawie przy osłabieniu danego mięśnia (lub mięśni) w wyniku urazu. W ten sposób pozwala pozbyć się bólu i pomaga wykonać ćwiczenia, które pozwolą na odzyskanie sprawności funkcjonalnej. Biomechaniczna taśma zapewnia elastyczną stabilizację barku oraz ochronę mięśni i więzadeł przed uszkodzeniem. Ponieważ nie ma sztywnego oporu końcowego i rozciąga się we wszystkich kierunkach, to nie blokuje ruchu. Za to wspomaga utrzymanie nad nim kontroli – w pełnym, biomechanicznym zakresie. Dlatego tak dobrze sprawdza się w sporcie, np. przy zamachu do rzutu w piłce ręcznej, serwu w siatkówce czy odbicia piłki w tenisie. Dynamic Tape unosi nie tylko skórę i powięź (jak taśmy kinezjologiczne), ale i mięśnie. Umożliwia to jeszcze większe obciążenie, rozluźnienie i odżywienie tkanek. Zastosowanie tapingu biomechanicznego Wszystkie opisane właściwości Dynamic Tape sprawiają, że działa on nie tylko doraźnie (zmniejszenie bólu, stabilizacja barku, ochrona przed uszkodzeniem tkanek, wsparcie mięśni). Wspomaga także usunięcie przyczyny dolegliwości oraz rehabilitację kompleksu i odzyskanie sprawności funkcjonalnej. Do zastosowań biomechanicznego tapingu barku zaliczamy: profilaktyka urazów sportowych zapobieganie przeciążeniom przy pracy fizycznej zwichnięcie barku przewlekła niestabilności barku ból barku (przeciążeniowy) tzw. “bark zamrożony” (po unieruchomieniu) leczenie urazów mięśni i więzadeł osłabienie siły mięśni ramienia i barku (funkcjonalne, pourazowe, o podłożu neurologicznym) niedowład spastyczny lub wiotki barku rehabilitacja stożka rotatorów Tejpy na bark – kiedy naklejać? Taping barku ma szerokie zastosowanie. Chętnie sięgają po niego sportowcy – zarówno zawodowcy (np. Iga Świątek, Tim Cahill czy siatkarze Assecco Resovia), jak i amatorzy. Nie tylko pomaga leczyć urazy i przyspiesza powrót do aktywności, ale poprzez odciążenie i zabezpieczenie przed uszkodzeniem pozwala także uniknąć kontuzji. Zdecydowanie lepiej zapobiegać urazom barku, niż je leczyć. Często jest to długotrwały i skomplikowany proces. Bardzo dobre rezultaty przynoszą tejpy na ból barku. Taping rehabilitacyjny stosuje się także w leczenia przeciążeń, urazów czy schorzeń neurologicznych. Do najczęstszych dolegliwości należą: zespół bolesnego barku, zwichnięcie barku, uszkodzenie mięśni (np. stożka rotatorów), stan zapalny stawu, przeciążenie barku, niestabilność, bark zamrożony czy porażenie po udarze mózgu. Czy tejpy na bark pomagają? Taping barku to skuteczna metoda, która przynosi szybkie, często natychmiastowe efekty. Jednak aby był skuteczny, konieczny jest dobór odpowiednich taśm oraz aplikacji. Aby taping pomógł na ból barku, osłabienie mięśni, które wchodzą w jego skład czy poprawę funkcji, musi zostać odpowiednio dobrany. Zarówno pod kątem wskazania do aplikacji (np. stabilizacja barku, profilaktyka lub leczenie kontuzji, poprawa funkcji), jak i objawów, ich lokalizację oraz rodzaju zastosowanego tejpa na bark. Ważne, aby tapy na bark naklejał wykwalifikowany terapeuta. Zna on bowiem budowę anatomiczną i biomechanikę kompleksu, a także potrafi przeprowadzić odpowiednią diagnostykę. Pozwoli to ustalić lokalizację uszkodzenia oraz przyczynę dolegliwości bólowych i/lub deficytu ruchowego. Taping barku po udarze W większości przypadków udar mózgu pozostawia po sobie ślad w postaci porażenia mięśni (o różnym stopniu). Niedowład ten może przybrać postać wiotką (szczególnie przez pierwsze 6 tygodni) lub spastyczną. W obu przypadkach taping barku po udarze poprawia ukrwienie i odżywienie mięśni, które z powodu zaburzenia przepływu impulsów nerwowych, nie funkcjonują prawidłowo. Przy porażeniu wiotkim taping mięśni barku wspomaga ich pracę, częściowo rekompensując osłabienie. Natomiast w niedowładzie spastycznym taping mięśni barku (np. taping mięśnia naramiennego) umożliwia jego rozluźnienie, tak aby zmniejszyć zmęczenie i umożliwić pełnienie swojej funkcji. Pozwala to na częściowe odzyskanie funkcji ręki (np. uniesienie butelki z wodą do góry) i/lub ułatwia wykonywanie ćwiczeń, przez co usprawnia i przyspiesza proces rehabilitacji. W tapingu po udarze najlepiej sprawdzą się biomechaniczne taśmy. Poprzez odciążenie i zwiększenie ukrwienia poprawiają odżywienie tkanek (w większym stopniu niż taśmy kinezjologiczne). Poza tym zapewniają mięśniom mechaniczne wsparcie podczas ruchu, co wpływa na poprawę funkcji barku i kończyny górnej. Taping na zwichnięcie barku Przy zwichnięciu barku głowa kości ramiennej wysuwa się z panewki poza fizjologiczny zakres, najczęściej w kierunku przednim (w stronę klatki piersiowej). Niejednokrotnie uszkadza przy tym torebkę stawową i przyczepy mięśniowe. Do zwichnięcia zazwyczaj dochodzi w wyniku urazu, np. upadku. Przed wykonaniem tapingu konieczne jest nastawienie barku. Głównym celem tapingu po zwichnięciu barku jest ustabilizowanie stawu ramiennego, tak aby zapobiec ponownemu zwichnięciu i dalszemu uszkodzeniu tkanek. Poza tym, taśmy odciążają tkanki i stwarzają warunki do efektywnej regeneracji. Przy zwichnięciu, szczególnie masywnym, dobrze sprawdzi się sztywny taping barku. Zapewni on mocną stabilizację barku, wzmocni pracę więzadeł i utrzyma centralizację głowy kości ramiennej w stawie podbarkowym. Pod sztywny tejp na bark możesz zastosować najpierw taśmę kinezjologiczną – przedłuży to trwałość aplikacji. W dalszym okresie leczenia, kiedy będzie można przejść do ćwiczeń, warto wprowadzić taping biomechaniczny dla wzmocnienia mięśni i zabezpieczenia przed ponownym urazem. Niestabilność barku taping Niestabilność barku spowodowana jest przez powtarzające się zwichnięcia (zazwyczaj wystarczy 2-3 krotne). W wyniku wtórnych uszkodzeń torebka stawowa rozciąga się, a mięśnie i więzadła słabną. Nie są one już w stanie pełnić swojej funkcji ochronnej i skutecznie utrzymać centralizacji głowę kości ramiennej w stawie. Dlatego w końcowej fazie ruchu odwodzenia i rotacji zewnętrznej, nawet bez dodatkowej siły, bark ulega tzw.”nawykowemu” zwichnięciu. Taping przy niestabilności barku wygląda podobnie jak przy jego zwichnięciu. Ma on przede wszystkim za zadanie centralizację głowy kości ramiennej w stawie podbarkowym, aby zapobiec niestabilności i uszkodzeniu struktur ścięgnistych i mięśniowych (np. stożka rotatorów). Aplikacja może być dodatkowo uzupełniona o taping mięśni barku. Do wykonania tapingu przy niestabilności barku, tak jak przy zwichnięciu, również możesz wykorzystać sztywne tapy na podkładzie piankowym lub bandażu samonośnym. Niestety, ich noszenie na dłuższą metę jest niewygodne i ogranicza ruchy. Alternatywą dla sztywnych plastrów jest biomechaniczny taping. Dzięki dużej wytrzymałości i rozciągliwości taśm Dynamic Tape zapewnia mocne, ale jednocześnie elastyczne wsparcie więzadeł i mięśni (bez ograniczenia ruchu). Jeśli potrzebujesz większego wsparcia, możesz użyć sztywniejszej taśmy ECO Tape. Zespół bolesnego barku taping Zespół bolesnego barku obejmuje różne schorzenie, które w efekcie powodują odczuwanie dolegliwości bólowych w stawie. Może to być np. przeciążenie mięśni, stan zapalny czy sztywność po unieruchomieniu. Taping w zespole bolesnego barku rozluźnia napięte tkanki i poprawia ich odżywienie, dzięki czemu zmniejsza ból i przyspiesza regenerację. Taką aplikację możesz wykonać przy pomocy taśm kinezjologicznych. Aby wzmocnić efekt przeciwbólowy i dodatkowo odciążyć stawy i mięśnie (cały kompleks), zastosuj biomechaniczny taping na mięśnie barku. Aplikacja z użyciem Dynamic Tape wspomaga pracę mięśni (przy hamowaniu i ruchach powrotnych), bez ograniczenia zakresu ruchu. Dzięki temu poprawia sprawność funkcjonalną obręczy oraz kończyny górnej i umożliwia powrót do codziennych czynności. Rotatory barku taping Stożek rotatorów tworzą ścięgna czterech mięśni: mięśni: nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego, podłopatkowego i obłego mniejszego. Podstawową jego funkcją jest stabilizacja głowy kości ramiennej w panewce, unoszenie ramienia oraz ruchy obrotowe w stawie (rotacja wewnętrzna i zewnętrzna). Uszkodzenie stożka rotatorów to jedna z najczęstszych dolegliwości barku, szczególnie wśród sportowców. Może mieć charakter nagły (w wyniku urazu) lub przewlekły (długotrwałe przeciążenie, zmiany zwyrodnieniowe). Co daje taping stożka rotatorów? Otórz likwiduje objawy, czyli ból i ograniczenie ruchomości. W tym celu najlepiej sprawdzi się biomechaniczny taping, który mocno odciąża mięśnie, uelastycznia je i ułatwia ich pracę – w pełnym, biomechanicznym zakresie. Dlatego doskonale sprawdza się w stawie o ruchach w wielu płaszczyznach (tak jak kompleks barkowy). Dzięki temu umożliwia odzyskania pełnej sprawności funkcjonalnej. Przejmując obciążenia i poprawiając odżywienie tkanek stwarza warunki do regeneracji ścięgien. Zatem nie tylko łagodzi objawy, ale i wspomaga leczenie przyczyny dolegliwości. Jak okleić bolący bark? Nie ma jednej, gotowej aplikacji tapingu na ból barku. To, jak nakleić tejpy na bark, zależy od przyczyny i dokładnej lokalizacji objawów. Przed wykonaniem aplikacji zawsze warto sprawdzić aktualny stan pacjenta, nawet jeśli rozpoznanie zostało już postawione. Poniżej znajdziesz jedną z najczęściej stosowanych aplikacji na zespół bolesnego barku (przeciążony lub zamrożony bark). Możesz ją wykorzystać przy rozlanym bólu (szczególnie, kiedy nieznana jest przyczyna dolegliwości), dla ogólnego obciążenia barku i kończyny górnej. Aplikacja pozwala także korygować ustawienie łopatki (uniesienie i rotacja). Jak założyć tejpy na bark? Wykonaj po kolei poniższe kroki. Jak przed każdą aplikację, rozpocznij od oczyszczenia i odtłuszczenia skóry (przedłuży to trwałość). Jeśli występuje na niej owłosienie, należy je usunąć. Przygotuj taśmy – 2-3 długie pasma (na ok 40-50 cm) Dynamic Tape Black Tattoo 5cm i zaokrąglij rogi (zapobiegnie to odklejaniu tejpa). Ustaw bark i kończynę górną w pozycji, gdzie tylna grupa mięśnie będzie skórócona – ściągnij łopatkę to kręgosłupa i lekko unieś bark. Weź pierwsze pasmo i naklej bazę (bez napięcia) zaraz nad łokciem. Kciukiem przytrzymaj bazę, a drugą ręką naklej dalej rozciągniętą taśmę – wzdłuż mięśnia trójgłowego ramienia przez bark. Zakończ bazą bez napięcia pod obojczykiem i opuść ramię. Bazę drugiego pasma naklej na mięśniu dwugłowym ramienia (bez napięcia). Uzyskaj pozycję skróconą – poleć pacjentowi unieść rękę (przed siebie i w lekkim odwiedzeniu) i bark do góry (możesz lekko podtrzymać rękę pacjenta). Następnie naklej taśmę (z napięciem) od przodu, na wysokości głowy kości ramiennej, i owiń bark od góry. Przejdź dalej wzdłuż brzegu przyśrodkowego łopatki i zakończ bez napięcia (długa baza). Opcjonalnie – jeśli potrzebujesz większej retrakcji, dodaj horyzontalnie trzecie pasmo. Umieść bazę bez napięcia pod obojczykiem (przy końcu mostkowym), a następnie wprowadź retrakcję barku i łopatki. Naklej taśmę (z napięciem) przez mięsień naramienny i grzebień łopatki. Zakończ za łopatką bazą bez napięcia. Kurs z tapingu Chcesz poznać więcej aplikacji na bark oraz nauczyć się, jak odpowiednio je dobierać i modyfikować do indywidualnych potrzeb pacjenta? Weź udział w certyfikowanym kursie z tapingu biomechanicznego. . Podczas szkolenia poznasz podstawy teoretyczne, a pod okiem instruktora opanujesz praktyczne umiejętności tejpowania. Kurs skierowany jest do fizjoterapeutów, lekarzy i studentów tych kierunków. Jest to nowa, innowacyjna metoda, dlatego nie ma znaczenia, czy w dziedzinie tapingu jesteś “nowicjuszem”, czy masz już za sobą inne szkolenie. Z pewnością wyciągniesz z niego masę przydatnych informacji. Podsumowanie Ból i problemy funkcjonalne w obrębie barku mogą być spowodowane wieloma dolegliwościami, zatem niezwykle ważne jest różnicowanie objawów i odpowiednia diagnostyka. Skutecznym sposobem na łagodzenie dolegliwości i zwiększenie efektywności jest taping barku. Może on być wykorzystany w profilaktyce urazów i kontuzji sportowych. Najbardziej wszechstronny rodzaj tejpów to biomechaniczne taśmy, które jednocześnie są elastyczne i zapewniają mocne wsparcie dla mięśni i stawów. Rehabilitacja po udarze ma ogromne znaczenie ze względu na jego specyfikę, przebieg i konsekwencje. Udar mózgu jest bowiem jedną z głównych przyczyn zgonów oraz niepełnosprawności. Dla ratowania życia i zdrowia kluczowe znaczenia ma natychmiastowa i prawidłowa pomoc, szybko zapewniona specjalistyczna opieka, wraz z wprowadzeniem niezbędnych procedur rehabilitacji poudarowej. Udar mózgu to, zgodnie z definicją, zespół klinicznych objawów będących efektem nagłego wystąpienia ogniskowego lub uogólnionego zaburzenia czynności mózgu, które trwają dłużej niż 24 godziny, bez innej przyczyny niż naczyniowa. Najczęściej diagnozuje się udar niedokrwienny, czyli zawał mózgu (85% przypadków) oraz udar krwotoczny, czyli wylew krwi do mózgu (10-15% przypadków). W Polsce odnotowuje się blisko 70 000 udarów rocznie. Za tymi tak niepokojącymi danymi stoi przede wszystkim niezdrowy styl życia, na który składają się palenie tytoniu, siedzący tryb życia, nadużywanie alkoholu, błędne nawyki żywieniowe, nadwaga. Czym właściwie jest udar mózgu? Jakie znamy jego rodzaje oraz w jaki sposób potęguje efekty leczenia rehabilitacja? Czym jest udar mózgu? Rodzaje udarów Zgodnie z definicją za udar mózgu uznaje się incydent mózgowo – naczyniowy występujący w wyniku nagłego przerwania dopływu krwi do mózgu na skutek zablokowania drożności jednej z tętnic bądź jej rozerwania. Na wystąpienie udaru najbardziej narażone są osoby z wyraźną nadwagą (a tym bardziej chorobliwą otyłością), cierpiące na cukrzycę, prowadzące niezdrowy tryb życia oraz obarczone genetycznie skłonnością do nadciśnienia. Udar można rozpoznać po takich objawach jak: jednostronne zdrętwienie twarzy bądź całego ciała, zaburzenia widzenia w jednym oku lub obydwu, niezwykle silny ból głowy, dezorientacja, kłopoty z mówieniem, niepewny chód, problemy z utrzymaniem równowagi oraz brak koordynacji. Specjaliści wymieniają trzy rodzaje udarów. Udar niedokrwienny. Jest to najbardziej powszechny typ tego zaburzenia. Dochodzi do niego w wyniku pojawienia się zakrzepu, który blokuje tętnicę w mózgu. Zakrzep może pojawić się w samej tętnicy lub przedostać się do niej z innego miejsca w orgiazmie. Przemijający atak niedokrwienny. W odróżnieniu do typowego udaru atak mija samoistnie w ciągu 24 godzin. Nie należy go jednak ignorować, ponieważ jest to ostrzeżenie od organizmu przed pojawieniem się udaru w klasycznej postaci. Udar krwotoczny. Występuje wyjątkowo rzadko, ale jest dość niebezpieczny. Dochodzi do niego na skutek pęknięcia tętnicy w mózgu, co doprowadza do trudnego w opanowaniu krwotoku. Dlaczego rehabilitacja po udarze jest ważna? Konsekwencje udaru to szereg objawów fizycznych, ograniczających sprawność i codzienne funkcjonowanie oraz czynności fizjologiczne. Stąd też ogromne znaczenie szybko wdrożonej, efektywnej rehabilitacji po udarze mózgu. Spektrum objawów poudarowych może obejmować np.: zaniki mowy, zaniki pamięci, paraliż połowy ciała, niedowład ręki lub nogi, zaburzenia równowagi, zamaszyste ruchy wykonywane zdrową ręką, trudności w przełykaniu, problemy z celowymi ruchami, problemy z wymawianiem i rozumieniem słów, zmiana sylwetki ( boczne zgięcie tułowia, ręka zaciśniętą w pięść, opadająca, bark skierowany do tyłu i w dół, stopa zgięta w dół itp.). Wyzwaniem dla pacjenta stają się zwykłe czynności, takie jak mycie, ubieranie się, jedzenie, często są wręcz niemożliwe do wykonania samodzielnie. Warto jednak wiedzieć, że nieuszkodzone części mózgu są w stanie przejąć (częściowo albo całkowicie) funkcje zablokowanej części. Do tego jednak niezbędna jest odpowiednio zaplanowana rehabilitacja – zabiegi, ćwiczenia po udarze mózgu oraz leczenie farmakologiczne. Jak szybko rozpocząć rehabilitację po udarze? Odpowiednią rehabilitację i ćwiczenia po udarze należy rozpocząć jak najszybciej. Decydują o tym oczywiście lekarze. Procedura postępowania wygląda następująco: wczesne rozpoznanie udaru, natychmiastowa hospitalizacja – najlepiej do 2 godzin, w stanach zagrożenia życia intensywna, specjalistyczna opieka medyczna, rozpoznanie rodzaju udaru i adekwatne leczenie, rehabilitacja, profilaktyka kolejnego udaru. W przypadku udaru mózgu rehabilitacja powinna być wdrożona po ustabilizowaniu stanu pacjenta (minimalizacja zagrożenia zachłystowym zapaleniem płuc czy zatorem). Około 30% pacjentów z udarem mózgu po leczeniu powinno trafić na rehabilitację, niestety w praktyce trafia tam zaledwie 15%. Tymczasem nie bez powodu zaleca się jak najszybsze rozpoczęcie rehabilitacji poudarowej. Szczególnie istotna jest szybka rehabilitacja po udarze niedokrwiennym (po udarze krwotocznym pacjent w początkowej fazie leczenia powinien leżeć). Zaleca się rozpoczęcie jej już w 1-2 dobie po przyjęciu do szpitala. Takie działania znacznie zwiększają szansę na odzyskanie sprawności, funkcji motorycznych oraz poznawczych. Konsekwencje opóźnienia albo wręcz zaniechania rehabilitacji to przykurcze kończyn, ból, odizolowanie od otoczenia, problemy z komunikacją, jedzeniem. W przypadku pacjenta, który przeżył udar, rehabilitacja powinna obejmować zarówno zabiegi z zakresu fizykoterapii, ćwiczenia, jak i opiekę psychologiczną, logopedyczną. Idealnym rozwiązaniem jest leczenie w szpitalu, a następnie opieka i zabiegi w ośrodku rehabilitacyjnym oraz kontynuacja rehabilitacji w domu. Na czym polega i jak przebiega rehabilitacja po udarze? Odpowiednio wcześnie rozpoczęta oraz właściwie przeprowadzona rehabilitacja po udarze – bez względu na jego typ – może pomóc chorym wrócić do pełnej sprawności lub odzyskać ją częściowo. To jakiego rodzaju ćwiczenia po udarze powinny zostać wdrożone, aby móc mówić o zakończeniu leczenia z powodzeniem, zależy ściśle od tego jaki obszar mózgu został uszkodzony oraz w jakim stopniu. Jeśli u pacjenta po udarze doszło do problemów z poruszaniem, zaburzeniem zmysłu czucia oraz funkcji poznawczych, wtedy niezbędna jest fizykoterapia. Natomiast w sytuacji, gdy udar pozostawił po sobie efekty w postaci kłopotów z wymową oraz problemów z przełykiem, wówczas pacjentem zajmuje się logopeda. Jak dokładnie przebiega rehabilitacja po udarze mózgu? Obejmuje ona kilka etapów. Pierwszy z nich to ćwiczenia mające na celu uruchomienie pacjenta oraz zapobiegnięcie odleżynom i bolesnym przykurczom mięśniowym. Drugi z etapów dotyczy nauki chodzenia i mówienia. Obejmuje on prócz ćwiczeń, także różnego rodzaju masaże. Kolejny etap to rehabilitacja domowa. Stanowi ona kontynuację ćwiczeń usprawniających i funkcjonalnych. Dodatkowo dochodzą tu imitacje ruchów, które znajdują swoje odzwierciedlenie w czynnościach życia codziennego. W tym etapie ważne jest również, aby osoba po udarze wyposażyła się w niezbędny do utrzymania sprawności sprzęt rehabilitacyjny. Jak długo trwa rehabilitacja po udarze? Czas trwania rehabilitacji jest uzależniony od stopnia i rodzaju udaru oraz od tego jak szybko pacjentowi udzielono niezbędnej, specjalistycznej pomocy. Należy pamiętać o tym, że w przypadku udaru niedokrwiennego rehabilitacja powinna zacząć się jak najwcześniej, co znacznie przyspieszy jej efekty. Zabiegi rehabilitacyjne przeprowadza się z reguły etapami: profilaktyka funkcjonalna, rehabilitacja w szpitalu: ok. 2-3 tygodnie, rehabilitacja funkcjonalna: od 2-3 tygodni, do 1-2 lat (indywidualnie dobrane zabiegi), adaptacja, rehabilitacja środowiskowa: od 1 roku- do 2- 5 lat. Pierwsze zabiegi rehabilitacyjne powinny odbywać się już na szpitalnym oddziale neurologicznym (kilka razy dziennie). W zależności od stanu pacjenta dalsze leczenie może przebiegać w ośrodku rehabilitacyjnym – po udarze chory niejednokrotnie wymaga specjalistycznej opieki i całej gamy zabiegów, ćwiczeń, konsultacji psychologicznej. Bardzo istotna jest kontynuacja rehabilitacji w domu – często niezbędne będzie specjalne wyposażenie (łóżko, materac przeciw odleżynom), akcesoria, pomoce (piłki, taśmy itp.). W przypadku rehabilitacji po udarze ćwiczenia są częścią pracy z fizjoterapeutą, ale wiele z nich można także wykonywać w domu, z pomocą osób bliskich, opiekunów. Są to ćwiczenia ruchowe, poznawcze, oddechowe, ułatwiające codzienne czynności. Jakie są efekty rehabilitacji po udarze? Udar mózgu to zaburzenie, którego skutki może usunąć jedynie rehabilitacja z udziałem odpowiednio przeszkolonych specjalistów. Jakie są jej efekty? Przede wszystkim ćwiczenia mają na celu ogólne usprawnienie pacjenta oraz wyraźną poprawę jakości jego życia. Dzięki rehabilitacji osoby po udarze stają się bardziej samodzielne, co jest ważne zwłaszcza w przypadku, gdy są samotne. Trzeba jednak pamiętać, że na efekty trzeba trochę poczekać. Uszkodzony mózg musi mieć czas, by się zregenerować oraz nauczyć „nowych – starych” czynności na nowo. Nie bez znaczenia jest też samo zaangażowanie pacjenta oraz pomoc jego najbliższych – jeśli takie osoby istnieją. Ważna jest również kontynuacja ćwiczeń po zakończeniu ich prowadzenia przez specjalistów, wśród nich najbardziej istotną rolę odgrywa motywacja pacjenta do utrzymania aktywności fizycznej, życiowej i o ile pozwala na to stan zdrowia także zawodowej. Dla pacjenta, który przeszedł udar, rehabilitacja to możliwość powrotu do dawnej sprawności (częściowo albo całkowicie). Najlepszym rozwiązaniem jest pobyt w specjalistycznym ośrodku rehabilitacji po udarze. Niestety czas oczekiwania na refundowaną terapię bywa bardzo długi, dlatego pacjenci często decydują się na opiekę w prywatnych ośrodkach. Dobry Brat to Centrum Rehabilitacyjno- Rekreacyjne w Osieku, które zajmuje się w rehabilitacją poudarową. Fizykoterapia obejmuje tu kompleksowe działania mające na celu przywrócenie sprawności, zdrowia i kondycji. Bardzo istotną częścią rehabilitacji po udarze są ćwiczenia ukierunkowane na potrzeby danego pacjenta, prowadzone pod kontrolą doświadczonych fizjoterapeutów i rehabilitantów. W ramach fizykoterapii w ośrodku Dobry Brat pacjenci będą także poddani odpowiednim zabiegom przy użyciu nowoczesnych urządzeń, sprawdzonych, skutecznych metod, takich jak: jonoforeza wykorzystująca prąd o niskim napięciu do aplikacji leków lub substancji aktywnych, fonoforeza – nowoczesna metoda podawania leków przy wykorzystaniu ultradźwięków, elektrostymulacja – zabiegi wykorzystujące prądy impulsowe o niewielkiej częstotliwości, zalecana w rehabilitacji po udarze, galwanizacja – zabiegi z zakresu elektroterapii z wykorzystaniem prądu stałego, laseroterapia – nowoczesna metoda oparta na urządzeniach wykorzystujących światło laserowe, magnetoterapia – wykorzystuje wpływ pola magnetycznego na zmienione chorobowo obszary, kinezyterapia, czyli leczenie ruchem – odpowiednio dobrane i prawidłowo wykonywane ćwiczenia, krioterapia – leczenie zimnem, dotlenia i odżywia najgłębiej położone tkanki, masaże rehabilitacyjne, hydroterapia – umożliwia kompleksowe działanie na pacjenta (termiczne, hydrostatyczne i mechaniczne). Szeroki zakres zabiegów i dostępnych metod to gwarancja indywidualnie dostosowanego programu rehabilitacji poudarowej. Przeciwwskazania dla fizykoterapii Rehabilitacja po udarze, ćwiczenia i zabiegi to jeden z kluczowych warunków powrotu do zdrowia. Należy jednak mieć świadomość, że istnieją pewne przeciwwskazania (stany, schorzenia), które uniemożliwiają skorzystanie z danej metody. Najczęściej wymienia się tu: stany zapalne, zakrzepicę, miażdżycę, niewydolność krążenia czy nadciśnienie. Niemniej jednak każdy pacjent oraz każda dostępna metoda wymagają indywidualnego podejścia. W przypadku laseroterapii istotnym przeciwwskazaniem będą nowotwory, ciąża, znamiona na skórze, nadwrażliwość na światło, rozrusznik serca, arytmia, choroby tarczycy, czy nieustabilizowana cukrzyca. Rozrusznik, inne stymulatory elektroniczne oraz metalowe protezy wykluczają też wykorzystanie jonoforezy i fonoforezy. Podobnie jak stosowanie niektórych leków oraz ostre stany zapalne. W przypadku galwanizacji należy brać pod uwagę przeciwwskazania takie jak infekcje, uszkodzenia i choroby skóry, nowotwory, zaburzenia czucia, ciąża oraz wszczepione elektroniczne symulatory. Z magnetoterapii nie powinny korzystać osoby z chorobami nowotworowymi, układu krwionośnego oraz po zawałach. Elektrostymulacja to metoda, której nie zaleca się w przypadku ciąży, nowotworów, stanów zapalnych, obecności obcych ciała metalicznych. Szczegółowe informacje dotyczące poszczególnych metod, zaleceń i przeciwwskazań można znaleźć na stronie ośrodka Dobry Brat. Pamiętajmy – wczesna rehabilitacja po udarze to warunek przywrócenia pacjentowi sprawności i funkcji motorycznych. Powinna być nie tylko jak najszybciej wdrożona (na oddziale neurologicznym), ale również kontynuowana po wyjściu ze szpitala. Szerokie spektrum metod i zabiegów oraz specjalistyczna, profesjonalna terapia to dla wielu osób nie tylko szansa na powrót do zdrowia, ale również działania zapobiegające kolejnym udarom. Loading... Każde ćwiczenie należy powtórzyć kilkakrotnie, w tempie i zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta bez pokonywania maksymalnego wysiłku. Należy wybierać ćwiczenia najkorzystniejsze dla siebie, a w razie wątpliwości skonsultować się z fizjoterapeutą. Ćwiczenie 1 Pozycja Pacjent siedzi, ręka zajęta grzbietem oparta o blat stołu, dłoń skierowana maksymalnie na zewnątrz. Ruch Pacjent zdrową ręką unosi półlitrową butelkę wody w górę w skos w stronę ręki zajętej oraz w kierunku ręki niezajętej. Ćwiczenie 2 Pozycja Pacjent siedzi przy stole, ręką zajętą trzyma szklankę napełnioną wodą. Ruch Pacjent przenosi szklankę do przodu i do boków, pacjent mniej sprawny pomaga ręką zdrową przenosić szklankę. Ćwiczenie 3 Pozycja Pacjent siedzi na krześle, ręka podtrzymywana przez zdrową dłoń w okolicy nadgarstka, stopy ustawione na szerokości bioder, noga zajęta lekko cofnięta do tyłu. Ruch Pacjent pochyla tułów do przodu aby wstać, a następnie siada z obciążaniem nogi zajętej. Ćwiczenie 4 Pozycja Pacjent stoi zajętym bokiem przy stole, ręka zajęta oparta o blat stołu, łokieć i palce wyprostowane, dłoń skierowana maksymalnie na zewnątrz. Ruch Pacjent wykonuje zdrową nogą krok na stopień znajdujący się z przodu. Ćwiczenie 5 Pozycja Pacjent stoi przodem do stołu, ręce wyprostowane oparte o blat, noga zajęta w zakroku z wyprostowanym kolanem. Ruch Pacjent zgina zajętą nogę w kolanie z oderwaniem stopy i dotknięciem blatu stołu. Od czego zacząć terapię afazji? Jakie obszary ćwiczyć? Jakie ćwiczenia proponować? Na czym się skupić? - wszystko zależy od wyników diagnozy, kondycji pacjenta i odzyskanych już sprawności. Jeśli jest możliwość - wszystkie te zagadnienia warto skonsultować z pacjentem, gdyż terapia powinna być "szyta na miarę". Bywa jednak, że pacjent dopiero odzyskuje siły i plan terapii układamy od początku. Niniejszy artykuł jest propozycją szczegółowych ćwiczeń, które można dobierać w zależności od potrzeb (nie obejmuje ćwiczeń dedykowanych w sytuacji porażenia i niedowładu). FUNKCJA PIERWSZA: UWAGA 1. gotowość do obdarzania uwagą - przedstawienie się jako terapeuta, - krótkie sesje mające na celu zmotywowanie do wysiłku, nabranie przez pacjenta poczucia wiary i sensu - omówienie sytuacji, celu i wstępnej propozycji terapii - zwrócenie uwagi na otoczenie (wyposażenie łóżka, sali, szafki, posiłki, lekarstwa itp.) - ćwiczenia sensoryczne (dotykowe, słuchowe) - ćwiczenia prostego naśladowania ruchu, także mięśni twarzowych (jeśli jest możliwość) 2. skupienie i rozwijanie trwałości uwagi - stymulacja sensoryczna np. dotyk połączony z pytaniami typu: takie same czy różne? - porównywanie bodźców ile razy dotknęłam? w co dotknęłam? zimne czy ciepłe? (np. łyżeczka, mokry ręcznik) - podobnie ćwiczenia sensoryczne ze słuchem - przykłady: ile razy zapukałam (zaklaskałam)? skąd dobiegł dźwięk? (popatrz lub wskaż stronę) zapukaj podobnie jak ja (szereg trzech, czterech stuknięć z różnym przedziałem czasowym) - stymulacja wzrokowa np. pokazywanie fotografii rodziny, przeglądanie gazet, książek, albumów - przytaczanie imion bliskich (także ukochanych zwierząt jeśli są) - wstępne ćwiczenia ruchowe: chwytanie, trzymanie, przekładanie, przekraczanie linii środkowej ciała, - wstępne ćwiczenia osłuchania z najczęściej używanymi słowami z codzienności (tak, nie, woda, butelka, pić, jeść i stopniowo, coraz bardziej zaawansowane) 3. stopniowe rozszerzanie zakresu uwagi - wprowadzanie większej ilości obrazów (zdjęć) i przedmiotów - stopniowe wydłużanie zdań kierowanych do pacjenta - poszerzanie zakresu bodźców z innych zmysłów ORIENTACJA W SCHEMACIE CIAŁA I PRZESTRZENI 1. ćwiczenia sensoryczne związane ze stronami ciała (góra, dół, w środku, tu, tam, prawa, lewa itp.) 2. ćwiczenia z najbliższą przestrzenią widzianą 3. ćwiczenia z przestrzenią wyobrażoną (pokój w domu, piętra, schody, korytarze itp.) 4. spacery i nazywanie stron oraz kierunków (do przodu, do tyłu, na bok, dookoła itp.) 5. ćwiczenia z orientacją przestrzenną w obrębie jamy ustnej (ćwiczenia kompleksu ustno-twarzowego i aparatu artykulacyjnego) - przykłady: - wysuń język - wciągnij policzki - przesuń czubek języka raz do jednego, raz do drugiego kącika ust (+ naśladowanie) - dotknij czubkiem języka górnych zębów itp. 1. pamięć semantyczna - nazywanie przedmiotów codziennego użytku, przechodząc stopniowo i powoli do trudniejszych poziomów: dni tygodnia, miesięcy, nazw pokojów, budynków, miast i państw, liczenia, kategoryzowania i wymieniania obiektów np. owoców, nazywania przedmiotów pokazywanych, ubrań, naczyń, pieniędzy, lekarstw (słów z codzienności pacjenta), 2. pamięć epizodyczna - ćwiczenia przytaczania zdarzeń z życia pacjenta (warto wcześniej porozmawiać z rodziną, by pomóc naprowadzić rozmowę na miłe wspomnienia) 3. pamięć proceduralna - rozmowy o tym jak coś się robi - można wykorzystać sensorykę i ćwiczyć wkładanie rękawów, buta, szukanie czegoś w torbie, wyszukiwanie czegoś na telefonie, nalewanie wody, herbaty, z czasem robienie najprostszych kanapek itp.) 4. pamięć robocza (krótkotrwała) - ćwiczenia: - powtarzania głosek (dwóch, trzech, stopniowo więcej) - powtarzania sylab - powtarzania słów w ciągu (ponownie zaczynamy od dwóch, stopniowo wydłużając ilość) - powtarzanie liczb i stopniowe przechodzenie do ćwiczeń odtwarzania ich od końca - przytaczanie podstawowych epizodów z czytanej lub opowiadanej prostej historii - przytaczanie postaci, ich imion, miejsca zdarzeń i sensu opowiedzianej anegdoty itp. 5. ćwiczenia pamięci sekwencyjnej np.: - powtarzanie kilku głosek, sylab, słów, cyfr - tworzenie i zapamiętywanie list (np. zakupów, czynności, osób) - powtarzanie i odtwarzanie materiały bezsłownego - zapamiętywanie rozmieszczenia bodźców (dotyk) i odtwarzanie ich z pamięci 1. inicjowanie czynności - zachęcanie pacjenta, by sam coś zaczął, warto na początku ćwiczyć wybieranie i podejmowanie decyzji 2. planowanie ruchu (praksja) w zakresie motoryki artykulacyjnej - omawianie prostych ćwiczeń policzków, warg i języka i zachęcanie pacjenta do naśladowania ich 3. planowanie ruchu w zakresie motoryki dużej - omawianie i zachęcanie pacjenta do wykonania krótkiej sekwencji ruchów dużych (obejmujących całe ciało) 4. planowanie ruchu w zakresie motoryki małej - pokazanie ruchu dłoni i palców (np. prosty rysunek, wycinanie, potarganie i pogniecenie kartki, a następnie rzucenie nią jak piłką w określonym kierunku) i zachęcenie pacjenta do wykonania podobnej sekwencji ruchów 5. monitorowanie ruchu i kontrola błędów - ćwiczenia np. z labiryntami, łączenie punktów, kolorowanie bez wyjeżdżania za linię, próby ruchowe typu przejście slalomem lub po omówionym wcześniej prostym torze przeszkód itp. 6. kontrola błędów w zakresie percepcji słuchowej - ćwiczenie typu "Powiedz jak się mówi poprawnie: lody czy jody, kajak czy kajaj, dzwonek czy zonek" - jeśli są problemy z powtórzeniem, można zachęcić pacjenta, by stuknął w blat kiedy usłyszy poprawną odpowiedź 7. kontrola błędów w zakresie percepcji wzrokowej - ćwiczenia typu "Zaznacz co tu nie pasuje" (na kartce) lub "Pokaż co tu nie pasuje" (na stole z rozłożonymi przedmiotami np. nóż, łyżka, widelec, ołówek) 8. kontrola błędów z wykorzystaniem historyjek obrazkowych - jedna kończy się prawidłowo, druga - nieprawidłowo - która jest poprawna? FUNKCJE PRELINGWALNE 1. segregowanie bodźców np. ćwiczenia z talią kart - segregowanie według kolorów lub figur 2. stopniowanie według nasilenia wybranej cechy np. rozmiaru 3. ćwiczenia wyróżniania cechy wspólnej i różnicującej - np. wskaż obiekty, które są owocami oraz podziel je na czerwone i żółte 4. ćwiczenia porządkowania według następstwa czasowego 5. ćwiczenia odnajdywania kategorii nadrzędnej 5. ćwiczenia dopasowywania i wskazywania kryterium dopasowania 6. ćwiczenia rytmów naprzemiennych np. trójkąt, kwadrat, koło, trójkąt, kwadrat, ...ROZUMIENIE I ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW 1. zwykłe ćwiczenia typu prawda i fałsz - zestaw ćwiczeń w przygotowaniu 2. ćwiczenia z rozumieniem poleceń - np. wskaż na ilustracji prawy dolny róg, a następnie złóż kartkę na pół - ćwiczenia powinny być stopniowane od najłatwiejszych po trudniejsze 3. ćwiczenia w kategoryzowanie lub dopasowywanie w zależności od zaproponowanej cechy lub zbioru cech 4. proste zadania z treścią 5. proste łamigłówki - należy unikać tematyki dziecięcej, infantylnej, 6. dokańczanie fraz o charakterze przyczynowo-skutkowym, logicznego następstwa lub czasowego następstwa - terapeuta zaczyna zdanie, a pacjent kończy np. "Jeśli w czasie burzy pozostawi się wszystkie okna otwarte, to można się spodziewać, że ...." - zestaw zdań w opracowaniu 6. na bardziej zaawansowanym etapie - terapeuta czyta tekst dotyczący jakichś wydarzeń i zadaje pytania otwarte typu: jak to mogłoby się skończyć? jak mogłyby potoczyć się losy bohaterów? jakie inne skutki mogłoby mieć dane wydarzenie? itp. 7. pytania o charakterze "Co byś poradził człowiekowi, który..." np.: złapał gumę w rowerze, zapomniał portfela w kawiarni itp. EKSPRESJA I KOMUNIKACJA 1. ćwiczenia wglądu - gdzie boli, jak się czuje, o czym myśli, co się śniło, czy coś martwi itp. 2. ćwiczenia dostrzegania postępów i omawianie ich 3. ćwiczenia gestykulacji - na ten temat osobny artykuł 4. ćwiczenia komunikacji wspomaganej - korzystanie z plansz i ilustracji przedstawiających czynności i obiekty, rozmowy o przygotowywaniu napisów lub rysunków, umieszczaniu ich w różnych miejscach, pokazywaniu kartki informacyjnej w sytuacjach społecznych (na policji, w aptece, w restauracji itp.)ĆWICZENIA ARTYKULACYJNO - FONACYJNE 1. ćwiczenia koordynacji artykulacyjno-fonacyjnej 2. ćwiczenia realizacji poszczególnych głosek, sylab, słów, zdań 3. ćwiczenia różnicowania głosek i realizacji grup spółgłoskowych 4. ćwiczenia świadomości fonologicznej - wyróżniania głosek w nagłosie, śródgłosie i wygłosie 5. ćwiczenia słuchu fonetycznego - różnego typu, na przykład: - posłuchaj głosek, połącz je i powiedz jakie słowo powstało: k - o - t - posłuchaj sylab, połącz je i powiedz jakie słowo powstało: pa - pu - ga - posłuchaj słów: sowa - sofa i wskaż na rysunkach 6. ćwiczenia prozodii - typu: - powiedz to ciszej - powiedz to głośniej - powiedz to szeptem - powiedz to szybko - powiedz to powoli - powiedz w sposób wesoły - powiedz w sposób smutny - spróbujmy to zaśpiewać - spróbuj powtórzyć mój sposób akcentowania itp. ĆWICZENIA SŁOWNIKOWE 1. ćwiczenia fluencji słownej - więcej ćwiczeń z tego zakresu w osobnym artykule 2. ćwiczenia frazeologiczne - różnego typu: - dokończ powiedzenie - np. głodny jak ..., tani jak ..., uparty jak... - dokończ przysłowie - np. kto pod kim dołki kopie, ten sam w nie ... - połącz słowa (często występują one razem): nie daleko, jabłko, jabłoń - co oznacza powiedzenie: ale młyn! ? 3. ćwiczenia z synonimami, homonimami i antonimami - np.: - jak inaczej można powiedzieć: wesoły? - jakie jest przeciwieństwo słowa: czysty? - co może oznaczać słowo: zamek? 6. ćwiczenia narracyjno-słownikowe o rosnącym stopniu trudności: - dopasowywanie / wskazywanie obrazka w zależności od wypowiedzianego przez terapeutę słowa - układanie historyjki obrazkowej na podstawie historii opowiedzianej przez terapeutę (spośród rozsypanki wielo-obrazkowej) - próby samodzielnej narracji w oparciu o komiks - ćwiczenia dopasowywania usłyszanych dialogów do rysunków komiksowych z pustymi chmurkami - układanie krótkiej historyjki w oparciu o wybór kilku ilustracji np.: chłopiec, piłka, dom, rower, boisko, lody. - ćwiczenie typu: opowiedz mi o... - gdybyś spotkał ... (aktorka, wokalista itp.) - jakie pytania zadałbyś? CZYTANIE I PISANIE 1. warto rozpocząć lub przeplatać ćwiczeniami z zakresu percepcji wzrokowej typu znajdź różnicę (w kształtach różnych i litero-podobnych) 2. ćwiczenia naśladowania brzmienia liter i sylab - powtarzanie po terapeucie 3. ćwiczenia rozpoznawania liter i sylab - wskazywanie ich po usłyszeniu dźwięku 4. ćwiczenia wyróżniania napisów spośród rozsypanki graficznej z kształtami litero-podobmymi 5. ćwiczenia wyróżniania słów ukrytych w dłuższych napisach np. YPIESO 6. ćwiczenia wyróżniania napisów polskich spośród napisów pochodzących z innych języków 7. próby segregowania wydrukowanych słów według języków (jeśli pacjent miał wcześniej takie umiejętności) 8. ćwiczenia grafomotoryczne i usprawniające siłę oraz wytrzymałość mięśni dłoni 9. wskazywanie miejsca w tekście, które właśnie zostało przeczytane - tropienie tekstu wzrokiem 10. wyróżnianie znaków diakrytycznych i przestankowych 11. praca z wyrazami i tekstami oraz ilustracjami - przykłady: - przeczytaj słowo i dopasuj do niego ilustrację - znajdź w tym zdaniu niepasujące słowo - oto dwie odpowiedzi na pytanie - która nie pasuje? - czy te dwa wyrazy mają wspólne znaczenie? jakie? - znajdź błędy w tekście (literowe, gramatyczne, znaczeniowe). -----------------------------------------------------------------------------------------Polecam autorskie karty pracy do terapii:Duży zestaw kart pracy wspierający terapię afazji. Do nabycia duży zestaw (100 kart pracy) przygotowany dla osób z afazją. Do nabycia zestaw kart wspierających terapię mowy, uwagi i pamięci przygotowany z myślą o osobach lubiących psy. Do nabycia zestaw kart wspomagających terapię przygotowany z myślą o osobach lubiących sport. Do nabycia tutaj.

ćwiczenia z taśmą po udarze